Elizabeth and Mr. Darcy at the Netherfield Ball

Mr. Darcy walked over to Elizabeth and asked if she wanted to dance. Elizabeth was surprised, but she said yes, and so they went to the dance floor together.

For a short time, they danced without speaking. Elizabeth looked around the room.

“I think I know what you are thinking, Mr. Darcy,” she said with a smile. “You are thinking it is a punishment to dance with me.”

Mr. Darcy looked at her and smiled a little. “No, you are wrong. I was thinking it is unexpected that we are dancing. A few weeks ago, we did not speak at all.”

“That is true,” Elizabeth said. “But I like to talk while dancing. It is better than silence.”

“Yes, if the conversation is interesting,” Mr. Darcy replied.

“That depends on the partner,” said Elizabeth. “Some people do not talk at all. Others only say silly things.”

“And what about me?” Darcy asked.

Elizabeth smiled. “You are not silly, but maybe a little too serious.”

“Being serious is not always bad,” he said.

“No, but I like some fun,” said Elizabeth. “I think you like serious people more than fun ones.”

Darcy thought for a moment. “It is not easy for me to talk to people I don’t know. I only speak when I feel comfortable.”

“That explains why you are quiet,” Elizabeth said. “But it can seem unfriendly.”

“Do you always talk to everyone, even people you don’t know well?” asked Darcy.

“If they are friendly, yes,” said Elizabeth. “I like learning about people.”

Darcy looked at her. “And what do you know about me?”

“I think you are proud and quiet,” Elizabeth said. “But perhaps there is more to you.”

Darcy didn’t answer quickly. Then he said, “You speak very honestly, Miss Bennet.”

Elizabeth laughed. “I try to say what I think, that’s all.”

The music finished, and they stopped dancing. Elizabeth smiled, but she was thinking about their talk. Darcy was polite, but his words were strange. Was he proud, or just shy? She didn’t know.

She walked to her friend Charlotte and stood beside her.

“How was the dance?” Charlotte asked.

“It was interesting,” Elizabeth said. “Mr. Darcy is not as boring as I thought. But I still don’t understand him.”

Elizabeth i Pan Darcy na balu w Netherfield

Pan Darcy podszedł do Elizabeth i zapytał, czy chciałaby zatańczyć. Elżbieta była zaskoczona, ale powiedziała „tak” i razem podeszli na parkiet.

Przez chwilę tańczyli w ciszy. Elizabeth rozejrzała się po sali.

– Myślę, że wiem, co pan teraz myśli, panie Darcy – powiedziała z uśmiechem. – Myśli pan, że taniec ze mną jest karą.

Pan Darcy spojrzał na nią i lekko się uśmiechnął. – Nie, myli się pani. Myślałem, jak niespodziewane jest to, że w ogóle tańczymy. Kilka tygodni temu wcale ze sobą nie rozmawialiśmy.

– To prawda – powiedziała Elizabeth. – Ale lubię rozmawiać w czasie tańca. To lepsze niż cisza.

– Tak, jeśli rozmowa jest interesująca – odpowiedział pan Darcy.

– To zależy od partnera – odpowiedziała Elizabeth. – Niektórzy w ogóle nie rozmawiają. Inni mówią tylko głupoty.

– A jak jest ze mną? – zapytał Darcy.

Elizabeth uśmiechnęła się. – Nie mówi pan głupot, ale może jest pan trochę zbyt poważny.

– Bycie poważnym nie zawsze jest złe – powiedział.

– Nie, ale ja lubię trochę zabawy – powiedziała Elizabeth. – Myślę, że pan woli poważnych ludzi niż wesołych.

Darcy chwilę się zastanowił. – Nie jest mi łatwo rozmawiać z osobami, których nie znam. Mówię tylko wtedy, gdy czuję się swobodnie.

– To tłumaczy, czemu jest pan taki cichy – powiedziała Elizabeth. – Ale może się to wydawać niemiłe.

– A pani rozmawia ze wszystkimi, nawet jeśli ich dobrze nie zna? – zapytał Darcy.

– Jeśli są mili, to tak – powiedziała Elżbieta. – Lubię poznawać ludzi.

Darcy spojrzał na nią. – I co pani o mnie wie?

– Myślę, że jest pan dumny i małomówny – powiedziała Elżbieta. – Ale być może jest w panu coś więcej.

Darcy nie odpowiedział od razu. Potem powiedział: – Mówi pani bardzo szczerze, panno Bennet.

Elizabeth zaśmiała się. – Staram się po prostu mówić, co myślę.

Muzyka się skończyła i przestali tańczyć. Elizabeth uśmiechnęła się, ale myślała o ich rozmowie. Darcy był uprzejmy, ale jego słowa były dziwne. Czy był dumny, czy po prostu nieśmiały? Nie wiedziała.

Podeszła do swojej przyjaciółki Charlotty i stanęła obok niej.

– Jak ci się podobał taniec? – zapytała Charlotta.

– Było ciekawie – powiedziała Elżbieta. – Pan Darcy nie jest tak nudny, jak myślałam. Ale nadal go nie rozumiem.